مقایسه عملکرد والدین کودکان شیر خوار شهری و روستایی شهر رشت در مورد ‏مراقبتهای پیشگیری کننده از حوادث

مقدمه: حوادث یکی از مهمترین علل مرگ و میردر جهان بوده و پیشگیری از آن یک مسئله اساسی در بهداشت عمومی محسوب ‏می شود. از طرف دیگر حوادث یکی از علل مهم مرگ و میر دوران کودکی بخصوص شیرخوارگی می باشد. بررسی میزان مرگ و میر در ‏گروه سنی 59-1 ماهه 4 استان کشور نشان داد که بیشترین میزان مرگ و میر (2/60%) در سنین11-1 ماهگی بوده و حوادث دومین ‏علت مرگ و میر در این گروه سنی را به خود اختصاص داده است. شایعترین حوادث دوران شیرخوارگی ناشی از سوختگی، خفگی، ‏مسمومیت و آسیب مغزی است که می تواند در مکانهای مختلف رخ دهد. در این بین بروز حوادث در روستاها به علت نظارت کمتر و ‏خانه های با وسعت زیاد و مشغله شدید والدین در فصول خاص بیشتر بوقوع می پیوندد. ‏ هدف : هدف این تحقیق تعیین و مقایسه عملکرد والدین کودکان شیرخوار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهری و روستایی ‏شهرستان رشت در مراقبتهای پیشگیری کننده از حوادث سال 1381 می باشد.‏ روش کار:پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقایسه ای است، نمونه های پژوهش ، 180 نفر از والدین مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- ‏درمانی شهری و روستایی شهرستان رشت بودند که بطور خوشه ای انتخاب شدند، ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر 2 ‏بخش مشخصات دموگرافیک و چک لیست مراقبتهای پیشگیری کننده از حوادث در منزل ( سوختگی و برق گرفتگی، خفگی و ‏آسپیراسیون، مسمومیت، سقوط و آسیب به خود) بود. ‏ نتایج: نتایج نشان داد اکثریت واحدهای مورد پژوهش در شهر و روستا به ترتیب در زمینه مراقبتهای پیشگیری کننده از آسپیراسیون ‏‏(88% و 7/97%)، مسمومیت (2/87% و 6/86%) و آسیب به خود (80% و 8/68%) دارای عملکرد مطلوب بودند. در زمینه مراقبتهای ‏پیشگیری کننده از سقوط هر دو گروه دارای عملکرد نامطلوب بودند. اکثریت والدین شهری (6/53%) در مقایسه با والدین روستایی ‏‏(6/36%) در زمینه مراقبتهای پیشگیری کننده از سوختگی دارای عملکرد مطلوب تری بودند. در زمینه مراقبتهای پیشگیری کننده از ‏حوادث اکثریت والدین شهری (2/59%) در مقایسه با والدین روستایی (40%) از عملکرد مطلوب تری برخوردار بودند.‏ نتیجه گیری: با توجه به اینکه بسیاری از صدمات بعلت غفلت و بی احتیاطی والدین، عدم آگاهی والدین، تعداد زیاد کودکان یک خانواده، ‏محیط باز یا محدود خانه ها، خصوصاً در روستاها ایجاد می شود، آشنایی والدین از روند رشد و تکامل کودک و نیز آگاهی به این نکته که ‏رخدادهای حادثه آفرین از نظر کودک معنایی ندارند، می تواند در پیشگیری عوارض جسمانی، روانی و اقتصادی ناشی از آن مؤثر باشد. ‏